“ความสุข…กับรอยยิ้มของเด็กๆ”

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากบ้านนาอ้อ จ.เลย คนนี้เรียนหนังสือตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงมัธยมอยู่แต่ในตัวจังหวัดเลย การสอบติดวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี นครราชสีมา สาขา พยาบาลเทคนิค จึงเหมือนเป็นการเปิดโลกกว้างให้กับเธอ หลังจากเรียนจบ เจมส์ เข้าทำงานในโรงพยาบาลสมเด็จพระยุพราชด่านซ้าย จากนั้นลาไปศึกษาต่อที่วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี พะเยา เจมส์ บอกว่าชีวิตตอนเรียนนั้นสนุกมากและยังได้เพื่อนมาอีกเพียบ ปี 2547 หลังจากเรียนจบประกาศนียบัตร พยาบาลวิชาชีพ เจมส์กลับมาทำงานอีกครั้งโดยประจำที่หอผู้ป่วยหลังคลอด

บ้านน้ำเย็น เป็นบ้านแรกที่เธอออกไปทำกิจกรรมกับ รพร.ด่านซ้าย ทำให้ เจมส์ รู้ว่าการที่ชาวบ้านจะเดินทางมาหาคุณหมอได้นั้นมันลำบากเกินบรรยายจริงๆ ด้วยความที่ เจมส์ เป็นคนรักเด็ก จึงสนใจร่วมกิจกรรมห้องสมุดเคลื่อนที่ “เพาะกล้าตาโขนน้อย” (ต่อยอดจากโครงการหนังสือเล่มแรก) ก่อนออกเธอจะถามทุกครั้งว่าหมู่บ้านที่เราจะไปกันนั้นมีเด็กกี่คน “หนูจะได้เตรียมอาหารไปเผื่อเด็กๆด้วย” (เงินส่วนตัว) ต่อมา เจมส์ ได้รับโอกาสให้เป็นทีมนำในการออกกิจกรรมห้องสมุดเคลื่อนที่ “เพาะกล้าตาโขนน้อย” ครั้งแรกของเธอทำเอาพี่ๆที่ไปด้วยรีบคว้าไมค์จากเธอมาแทบไม่ทัน เจมส์ ไม่ย่อท้อฝึกอ่านนิทานจนเดี๋ยวนี้เล่าให้เด็กฟังได้คล่องปรื๋อ และยังเพิ่มการออกเยี่ยมแม่หลังคลอดในหมู่บ้านซึ่งเกี่ยวเนื่องเป็นงานประจำของเธอที่โรงพยาบาลอีกด้วย เจมส์ แต่งงานตั้งแต่ปี 49 จนถึงทุกวันนี้ยังไม่มีทายาทให้ชื่นชม เพื่อนหลายคนบอกว่าให้ เจมส์ ทำบุญกับเด็กเข้าไว้เผื่อบุญจะได้ส่งเสริม แต่ เจมส์ บอกว่าการที่เธอไปออกกิจกรรมทำให้เธอมีความสุข ที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กๆ และดีใจที่ได้ทำตรงนี้มากกว่าที่จะคิดเรื่องลูก

เจมส์ หนึ่งใน จิตอาสา ที่ทำเพื่อเด็กๆให้ได้รับความสุขจากสิ่งที่เธอทำมากกว่าจะหวังผลในสิ่งอื่น